Jan de Meyer vertaalde een van de klassieke werken van het taoïsme: De geschriften van Liezi, de taoïstische kunst van het relativeren. In 2008 interviewde wijlen Wim Brands hem in het programma Boeken. Tijdens het gesprek vertelt Jan de Meyer o.a. over taoïsme en boeddhisme, Liezi en Zhuang Zi, leven en dood, loslaten en optimisme.
The Goal
Gray Wolf made one of her rare visits to the circle, and after a talk by Raven she remarked, “The goal of practice seems to be just more practice.”
Raven bobbed his head. “Well?”
Gray Wolf hesitated, and then asked, “So there’s no end to it?”
Raven hopped down from his perch to a little hummock beside
Gray Wolf, put his beak to her ear, and murmured, “Thank goodness.”
Wunengzi verhaalt over Confucius die al zeven dagen omsingeld is door de bewoners van Kuang omdat ze hem aanzien voor een crimineel op wie hij erg lijkt. Al deze dagen zingt en speelt hij onafgebroken op zijn citer. Confucius antwoordt een leerling (Zhong You) op zijn vraag hoe het mogelijk is dat hij zo onbezorgd overkomt:
“Het stralen van de zon en maan kan de ellende van een eclips niet verhinderen. De kennis van een wijs of capabel mens is niet in staat iets te veranderen aan zijn lot, dat hem rijkelijk bedeelt of povertjes doet leven… De edele is in staat … anderen rechtvaardig te behandelen, maar hij is niet in staat ervoor te zorgen dat de anderen hem rechtvaardig behandelen. Dat ik door de mensen van Kuang word omsingeld is niet mijn schuld; ik ben ook niet in staat ervoor te zorgen dat zij mij niet omsingelen. Trouwens het is toch alleen mijn lichaam dat ze kunnen omsingelen. Daarnet was ik onzichtbaar en vormeloos in leegte en rust; bevrijd van emoties was ik ondergedompeld in het onpeilbare. Ik zou niet weten waar ik me zorgen over zou moeten maken, en daarom vind ik het gepast me te vermeien met citerspel en zang.”
Happiness needs things, so she [Dhammā] wasn’t happy. At first she had thought being happy was what she’d heeded and could never have. But to her surprise, her slow and growing and then vast surprise, she found that she didn’t need to be happy. Enlightenment, which is tranquility itself, isn’t happiness. Her housework and chores became the rules by which she governed her life. Step by step, she turned ownership into austerity. She examined her mind carefully and slowly, slowly, turned complexity into unity, too many choices and decisions into discipline. Her life was often tedious, so she worked at turning boredom into concentration. When she secretly resented her husband, she tried to turn the anger into energy and strength. When she was envious of others, she worked at turning it into generosity. When Dhammā stopped trying to be happy, stopped needing to have nothing to need, she found herself relaxing into peace. She found herself not happy but completely at peace.
Sally Tisdale
‘The question is: how do we allow people to be deeply in touch with themselves, and allow them to become deeply in touch with others?
They have to cultivate their capacity for presence. Presence is Grand Central Station and the place people arrive from wherever they’ve originally come from – fear, anger, disappointment, anxiety. Through the practice of being present to their situations, to the suffering that they felt as a result, not to mention the power of being seen as others are present with them, they can then travel on to compassion, to courage, to caring, to love. … As you choose to be more present, you are more present. It allows us to see ourselves and others. By choosing presence we learn to let go of our own discomfort, and experienceing ourselves in a trusting way allows us to trust others more.’
“als dingen [bijv. een spiegel] die vrij zijn van intenties onpartijdig zijn en een helder beeld geven, pas dan het volgende toe op wie wel intenties heeft:
Wrijf hem fijn door middel van het Niets,
maak hem transparant door middel van de Leegte,
dompel hem onder in het Onhoorbare en het Onzichtbare,
zodat hij niet weet waarheen hij zich beweegt.
Volgens mij zal hij in zijn onbegrensdheid de metgezel worden van hemel en aarde; omspoeld door lichtgevende energie zal hij onvermoeibaar zijn. Niets op de wereld zal in staat zijn met hem te wedijveren.”
Wunengzi
Jan de Meyer de vertaler van ‘Wunengzi’ of ‘Nietskunner’ – een taoïstisch boek uit de negende eeuw, licht bovenstaand fragment als volgt toe: (meer…)
Boeddha’s beestenboek bevat vierendertig van de meer dan vijfhonderd verhalen tellende Jataka. Ze zijn vertaald en voor kinderen bewerkt door Maria van Donkelaar en Martine van Rooijen. De illustraties zijn van de hand van Moniek Peek. De sprookjesachtige verhalen zijn voorvallen uit vorige levens van de Boeddha, waarbij hij steeds een ander dier is: bijvoorbeeld een gouden hert, een apenkoning, of een witte olifant. De Boeddha gebruikte de verhalen om de mensen die met hun problemen bij hem kwamen een spiegel voor te houden.
Doelgroep: vanaf ca. 6 jaar
“Als we bang zijn proberen we meestal weg te rennen van hetgeen ons bang maakt. Als ik bang ben, adem ik diep in en kalmeer mezelf. Ik probeer mijn denken te stoppen en slechts adem te halen. Dit helpt me altijd.
Iedere keer dat ik buikpijn heb vul ik een kruik en leg die op mijn buik. Na vijf minuten voel ik me al veel beter. Mijn aandachtig (mindful) ademhalen is als een warme kruik voor mijn geest. Het lucht iedere keer op om aandachtig adem te halen naar mijn angst.”
In Is Nothing Something? Zen Master Thich Nhat Hanh answers heartfelt, difficult, and funny questions from children of all ages. The book will help adults plant the seeds of mindfulness in the young children in their lives. Beginning with the most basic questions, “What is important in life?” and “Why is my brother mean to me?” and progressing through issues that we all wrestle with, such as “How do I know if I really love somebody?”, “How long am I going to live?”, and “What does God look like?”, each page presents a question with a short answer from Thich Nhat Hanh. The back of the book has the first complete children’s biography of Thich Nhat Hanh, along with basic, kid-friendly instructions for mindful breathing and mindful walking. – Parallax Press