Bluebells, scilla’s, sneeuwroem
O niet te wachten
op wat nog komt
maar in zijn oneindigheid
te putten uit
wat er is –
in de geheugenloze
dagen, gevuld
met blauwe plassen van
bloemen in de
valleien langs de paden
en het gedachteloze
volgen van
waar de voet
ons voert
Cruiseje naar de Zuidpool
een weekje Nicaragua
en om het af te leren
een weekend Singapore
Ga toch fietsen
Less is
more
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes.
Ik dans als een strandbal rond.
Ik kan oogverblindend zijn.
Wie naar mij kijkt denk mij te zien.
Wie naar mij kijkt die ziet zichzelf.
De eigen monsterlijk vervormde grimas.
Wie van mij wegrent jaagt zichzelf weg.
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes.
De randen snijden in mijn eigen vlees.
Ik ben:
een glinsterende mozaïek
met weke rode voegen en
een hart van sneeuwwit.
Uit: Pritt.stift.lippe, Eva Cox, Uitgeverij Holland, Haarlem, 2004.
Avant-dernières pensées (1915) – I Idylle |1:08 II Aubade |2:45 III Méditation
Zuiver van hart, trekken we, lerend de wereld door
En raken we in de ban van alles om ons heen
Je bent steeds ergens naar op zoek
maar het ontgaat je
Dat je dat wat je zoekt al bent.
[549]
Roemi
…
All night, the rain of compassion continued to fall,
while lightning flashed through my window
and a great storm arose,
as if Earth and Sky were in battle.
Finally in me the rain stopped, the clouds parted.
The moon returned,
shining peacefully, calming Earth and Sky.
Looking into the mirror of the moon, suddenly
I saw myself,
and I saw you smiling, Blessed One.
How strange!
The moon of freedom has returned to me,
everything I thought I had lost.
From that moment on,
and in each moment that followed,
I saw that nothing had gone.
There is nothing that should be restored.
Every flower, every stone, and every leaf recognize me.
Wherever I turn, I see you smiling
the smile of no-birth and no-death.
The smile I received while looking at the mirror of the moon.
I see you sitting there, solid as Mount Meru,
calm as my own breath,
sitting as though no raging fire storm ever occurred,
sitting in complete peace and freedom.
At last I have found you, Blessed One,
and I have found myself.
There I sit.
…
Thich Nhat Hanh
Myocho
Toen ik de oude monnik die voorheen zo echt leek onderzocht,
bleek hij de sporen van een vogel aan de hemel gelijk.
Het verschijnen van een vogel neemt de geest even in beslag,
maar zoekt men zijn sporen dan blijken zij onzegbaar: er rest niets dan leegte.
Geshe Rabten
Uit: Lofdicht op leegte – Geshe Rabten, Asoka, Rotterdam, 2001.
Toen het weer toen natuurlijk tòch zacht werd, en overal
winterbelletjes en lenteklokjes begonnen te groeien vond
de vogel dat eigenlijk niet ongewoon. Hij vond helemaal
niets en hij was bij voorbeeld ook helemaal niet dankbaar
maar hij begon wel erg hard & veel te zingen; en iedere dag
stond hij een paar minuten eerder op.
Fritzi Harmsen van Beek
Uit: In goed en kwaad – verzameld werk, fragment uit ‘Gewone Piet en andere Piet’, F. Harmsen van Beek, de Bezige Bij, Amsterdam, 2012.