Wunengzi’s boezemvriend Yuzhongzi leed mentaal en verzocht Wunengzi om een remedie.
Wunengzi zei: ‘Wat voor ziekte heb je?’
‘Ik heb pijn.’
‘Waar bevindt zich de pijn?’
‘In mijn geest.’
‘Waar bevindt zich de geest?’
Waarop Yuzhongzi meldde dat zijn aandoening al genezen was.
Wunengzi zei: ‘Van deze mens mag men zeggen dat hij zijn natuurlijke waarachtigheid heeft bereikt en dat niets zijn spirituele aura nog zal verduisteren!’
Toelichting [van vertaler Jan de Meyer]:
It’s not that the point of practice is to avoid feeling hurt. What we call ‘hurt’ still happens: I may lose my job; an earthquake may destroy my house. But practice helps me to handle crises, to take them in stride. So long as we are immersed in our hurt, we’ll be a bundle of woe that is of little use to anybody. If we’re not wrapped up in our melodrama of pain, on the other hand, even during a crisis we can be of use.
Een film van Werner Penzel: Het leven in een Japans zenklooster gedurende drie seizoenen. De Zwitserse novice Sabine arriveert in Antaiji en begint, na een kort welkom, de kloosterregels te leren. Het leven bestaat niet alleen uit meditatie, landbouw en onderhoud, er zijn ook picknicks en er is muziek en wifi. Citaten van wijlen Antaiji-abt Kodo Sawaki (1880-1965) zijn verwerkt in de deze documentaire. – npo.nl
Het klooster, gerund door een Berlijnse priester die op zijn zachtst gezegd atypisch is, lijkt een toevluchtsoord voor reizigers op zoek naar spiritualiteit. Maar als je goed kijkt wordt wat in eerste instantie een oase lijkt in het midden van de natuur langzaam maar zeker een plek waar mensen proberen te boeten voor hun zonden. Niet in staat zich te bevrijden van hun consumenten gedrag worden de kloostergasten gekweld, op zoek naar iets zonder naam of vorm, waarvan zij weten dat het hen kan redden. Een illusie waarvan ze zich realiseren dat deze botst met de oplossing die door veel new age goeroes verkocht wordt. Tussen de reflecties op het zijn, van de zenfilosofie en het alledaagse, portretteert Zen for Nothing een buitengewone hedendaagse mensheid, universeel in zijn onvolkomenheden. – eyefilm.nl
Every year the BFFE takes place in the beautiful Eye Filmmuseum, under the direction of Babeth M. VanLoo. During this 14th Buddhist Film Festival, Buddhist values, art and culture are again brought together through film. To be together around films, panel discussions with experts and the integration of altruistic values in our society are central. This years theme is IDENTITY.
“Yes, our films will address that in a diversity of approach and genre, from workshops on the Wisdom of Medicine or the Intelligence of Trees, a quest for Reincarnation (‘Who was I? Who am I? Who will I be?’), to a memorial homage for Bernie Glassman; with a special event and films on Tibet, the magical world of Bhutan, the unknown tradition of passionate music monks of China, East meets West, a window into the shamanist and Buddhist art of Buryatia, on a trekking path of the Buddha in India, Art in Focus, and the wisdom of Zen and Buddhist teachers that can help us live our lives in contentment.”- bffe.eu
In het voorjaar van 1992 werd Mimi Maréchal ziek. Ze aanvaardde haar situatie en de lichamelijke klachten in de daaropvolgende drie jaar met verbazingwekkende kalmte. Men zei haar wel eens:
‘Zen helpt je vast om de dood onder ogen te zien.’
Mimi antwoordde dan:
‘Nee, dat doet het niet, maar het onder ogen zien van de dood helpt me om zen te beoefenen.’
Wat is de werkelijkheid, die van het gehaaste, verongelijkte ik, of die van de
rustige constatering dat alles voorbijgaat –
behalve dat moment dat die duidelijk is?
Dit kan de beginvraag van een nieuw leven zijn, tenminste als…
Als je niet terugvalt in de durende onmin van je ik.
Als je tijd vrijmaakt om je hele zelf te leren kennen.
Het zelf dat er was vóór je geboorte en er is na je dood.
Dat vraagt inspanning en discipline,
dag aan dag, natuurlijk.
En je moet zóveel van jezelf houden
dat je je de tijden dat het niet lukt het niet kwalijk neemt.
Je bent immers nog niet héél,
alleen onderweg.
Dat onderweg zijn is fantastisch.
Though poor, never poor
Though sick, never sick
Though aging, never aging
Though dying, never dying
Reality prior to division –
Herein lies unlimited depth
Kosho Uchiyama Roshi
het lichaam is gewend … – zolang het nog niet met meditatie in aanraking geweest is – dat het door de geest tegengewerkt wordt in wat het graag zou willen. De geest is altijd bezig , met alles om zich heen, met alles wat er gebeuren moet, kortom met het gewone leven dat we allemaal leven. In die aandacht van de geest is geen plaats voor de behoeften die het lichaam kent.
Het lichaam zou graag altijd in de basis zijn, dichtbij het grote mysterie, het onbegrijpelijke, het tijdloze. Dat is nog niet het mysterie zelf – wij zijn allemaal dat mysterie – maar voor het lichaam is de bekkenbasis daar het dichtst bij. Dus we moeten het lichaam, langzamerhand de kans geven om het leven wat het heeft – ook al heeft het altijd tegenstand – volledig te leven.
Het is dus het vrijlaten van iets dat gekooid is, het opnieuw bevestigen dat je een heel mens bent. Maar de oerkern die erin verborgen is, houdt niet op als je lichaam opgebruikt is en teruggaat naar de aarde. … Als dat eenmaal tot je doorgedrongen is gaat de oefening veel makkelijker – als je gewoon uitgaat van het feit dat je een bepaalde tijd van leven hebt, maar al die tijd dat je op aarde bent, dat je dit lichaam hebt, óók dat eeuwige beginsel bent.
De meditatie draait erom dat je, tijdens die tijdelijke fase, die je doorloopt van geboorte tot dood, die eeuwige mens in jezelf ervaart – niet wegzet als ‘god’ of ‘brahman ‘of ’tao’, maar dat die een werkelijkheid voor je is. Daar gaat het om. … Het gaat erom de tijd die je gegeven is – dat je je lichaam hebt, en de mogelijkheden van lichaam en de mogelijkheden van het bewustzijn, zó te gebruiken dat je niet alleen dat eeuwige [het mysterie] in jezelf erváárt, maar er ook een uitdrukking van bent.
Maarten Houtman
Daydreaming is very seductive; when the thoughts “If I were… If I had… ” come up, they pull you in… When we ask the question “What is this?” it will bring us back to the moment. What is happening now? What is right here to enjoy and to appreciate?
Twintig monniken en één non, die Eshun heette, hielden meditatie-oefeningen onder leiding van een zenmeester. Eshun zag er aardig uit, ondanks haar kaalgeschoren hoofd en haar eenvoudige kleren. Verscheidene monniken werden in het geheim verliefd op haar.
Eén van hen zond haar een liefdesbrief waarin hij met klem vroeg haar alleen te mogen ontmoeten.
Eshun antwoordde er niet op. De volgende dag hield de zenmeester een lezing voor de groep, en toen die afgelopen was, stond Eshun op. Ze richtte zich tot de schrijver van de brief en zei: ‘Als u werkelijk zoveel van me houdt, omhels me [dan] nú.’
