“We zijn allemaal gewoon kinderen. De mate waarin we kunnen groeien is oneindig. En uiteindelijk als we geduldig genoeg zijn en hard genoeg werken is er een mogelijkheid dat we een echte bijdrage aan deze wereld kunnen leveren.
In dit eenzijn waarin we tenslotte leren leven, bevindt zich de liefde; niet een of andere slappe versie, maar liefde met echte kracht. We willen dat die in ons leven en in het leven van andere mensen aanwezig is. We willen hem voor onze kinderen, voor onze ouders, voor onze vrienden. Dus het is aan ons om het werk te doen. […]
Doe gewoon je best. Hou je aan het zitten. Kom naar de sesshin, kom zitten en laten we allemaal ons best doen. Het is echt belangrijk: deze totale verandering van de kwaliteit van het menselijk leven is het belangrijkste wat we kunnen doen.”
Uit: Alle dagen zen, Charlotte Joko Beck, Karnak, Amsterdam, 1992; p29-30.