In Pursuit of Silence
het leven perfect oneffen
Kunnen we werkelijk zien dat elk van onze weefsels perfect is zoals het is? Ondanks – nee, dankzij! – alle onregelmatigheden die het juist tot òns weefsel maken? En zijn we bereid te zien dat al die oneffenheden in ons weefsel voor ons bedoeld zijn, ook al is dat op het moment zelf niet wat we zouden willen? En ook al snappen we niet waarom dit juist òns moet gebeuren?
Kunnen we, met andere woorden, één zijn met ons karma, één zijn met ons leven? Dan wordt elke dag een goeie dag, ongeacht wat die dag voor ons in petto heeft. In Zen zeggen we: ‘Being one with your karma / your life IS enlightenment itself.’
zen
vast in het losse
los in het vaste
Portret van Irène Kaigetsu Bakker Sensei
In de geest van zen is een portret van Irène Kaigetsu Kyojo Bakker. In de documentaire is te zien hoe zij een maatschappelijk betrokken zenmeester is geworden en hoe zij transmissie krijgt van Joan Halifax. – Een film van Laetitia Schoofs
Portrait of Irène Kaigetsu Bakker Sensei In the Spirit of Zen (subtitles in english) – Directed by Laetitia Schoofs
koan
‘Als je absoluut niets meer kan doen, wat ga je dan doen?’
geen water, geen maan
‘Met een en ander probeerde ik de emmer bijeen te houden, en toen viel de bodem eruit.
Waar het water niet is, kan de maan niet verblijven.’
Chiyono was bediende in een zen klooster. Ze leefde in de 13e eeuw. Chiyono beoefende maandenlang oprecht zazen nadat een non haar had gezegd dat stand er niet toe deed om de Boeddhaweg te begaan. Op een avond bij volle maan ging ze water uit de put halen. De bodem van haar oude emmer -bijeengehouden door bamboestroken, bezweek plotseling en de weerspiegeling van de maan verdween met het wegstromende water. Toen ze dit zag verkreeg Chiyono groot inzicht. Ze schreef over haar verlichting bovenstaand gedicht.
Dit is een vertaling van een fragment van Merle Kodo Boyd’s: ‘reflections on Chiyono’s No water, no moon’
Hotei
Hotei wijst naar de maan. Het wijzen naar de maan staat in Zen voor het nodig hebben van een middel (een vinger) om te wijzen op wat je de ander wilt laten zien (de maan). Als de maan eenmaal is gezien behoeft de vinger geen aandacht meer. Kortom, om gewaar te worden heb je een middel nodig. Na eenmaal gewaar te zijn geworden gaat het niet meer om het gebruikte middel maar om het gewaar zijn zelf.
Hotei (Budai in het Chinees) is een geliefd personage in Zen Boeddhisme. Men gelooft dat hij een verpersoonlijking van Matreya is, de Boeddha van de toekomst. Deze kaalgeschoren rondbuikige vrolijke monnik reisde eind negende, begin tiende eeuw rond in Zuid China. Het weinige dat hij bezat droeg hij in een knapzak. Hotei is waarschijnlijk kort na zijn overlijden voor het eerst geschilderd. Later werd hij onderdeel van de Chinese folklore. In Japan werd hij een van zeven geluksgoden (Shichi fukujin). – metmuseum.org
Sengai Gibon (仙厓義梵, 1750-1837) was een Rinzai zen monnik die schilderde en kalligrafeerde. – japanreference
Afbeelding: Sengai Gibon: Hotei wijzend naar de maan – wikiart.org
zen en zang
‘In de documentaire ‘ Zen in Zang – Oft bin ich mir kaum bewusst’ zien we een aantal jonge veelbelovende zangers werken met Margreet Honig. Deze zangers zijn geselecteerd voor een bijzondere cursus van Margreet. Ze ontmoeten elkaar in een prachtige natuurlijke omgeving in zuid Frankrijk. Daar, te midden van de rust van de natuur, gaan zij samen met Margreet op zoek naar hun eigen stem. Margreet geeft de cursus “Zen, Zang en Spel” samen met Zen leraar Marc Brookhuis.’ – regie: Martijn van Beenen
bluejay – me
‘When you practice zazen more, you can accept things as your own, whatever it is. That is actually the teaching of, you know, famous teaching of Kegon-jiji-muge. Jiji-muge means “being has no,” you know, “no barrier, no disturbance.” It-it, you know-interrelated closely. And it is difficult to say, “This is bird, and this is me,” because it is interrelated very closely. So it is difficult to separate bluejay from me. That is jiji-muge.’