May the goddess of speech enable us to attain all possible eloquence,
she who wears on her locks a young moon,
who shines with exquisite lustre,
who sits reclined on a white lotus,
and from the crimson cusp of whose hands pours,
radiance on the implements of writing, and books produced by her favour.
Now, now that the sun hath veil’d his light
And bid the world goodnight;
To the soft bed my body I dispose,
But where shall my soul repose?
Dear, dear God, even in Thy arms,
And can there be any so sweet security!
Then to thy rest, O my soul!
And singing, praise the mercy
That prolongs thy days.
Hallelujah!
Bishop William Fuller’s ‘Evening Hymn’ expresses a meditative relation to God, the ‘divine’ where the soul can rest, composer: Henry Purcell, soprano: Emma Kirkby.
body, speech and mind in perfect oneness
I send my heart along with the sound of the bell,
may the hearers awaken from forgetfulness
and transcend all anxiety and sorrow.
Disposable society has thrown away the best in me.
It’s thrown away sincerity,
the keystone of integrity.
Disposable to throw away,
buy something new another day.
There is nothing made that’s made to stay.
Planned obsolescence will make you pay:
paper plates, cardboard skates, plastic silverware,
automobiles with disposable wheels,
wigs instead of hair, that’s how it is.
Disposable the way you love,
not exactly what you’re thinking of.
Dispose of me when you are through
for fear that I’ll dispose of you.
| Au bord de l’eau
S’asseoir tous deux au bord du flot qui passe, Ne pas sentir, tant que ce rêve dure, Et seuls, tout deux devant tout ce qui lasse, Sentir l’amour, devant tout ce qui passe, |
Aan het water
samen zitten aan de rivier die voorbij stroomt, zolang de droom duurt, de tijd en alleen, getweeën tegenover alles dat verveelt, de liefde, tegenover alles dat voorbij gaat, |
Gabriel Fauré (1845 – 1924), “Au bord de l’eau”, op. 8 no. 1 (1875), gedicht van R.F. Sully-Prudhommes ca. 1872.
Avant-dernières pensées (1915) – I Idylle |1:08 II Aubade |2:45 III Méditation
‘In de documentaire ‘ Zen in Zang – Oft bin ich mir kaum bewusst’ zien we een aantal jonge veelbelovende zangers werken met Margreet Honig. Deze zangers zijn geselecteerd voor een bijzondere cursus van Margreet. Ze ontmoeten elkaar in een prachtige natuurlijke omgeving in zuid Frankrijk. Daar, te midden van de rust van de natuur, gaan zij samen met Margreet op zoek naar hun eigen stem. Margreet geeft de cursus “Zen, Zang en Spel” samen met Zen leraar Marc Brookhuis.’ – regie: Martijn van Beenen
‘Er komen steeds meer mensen in de wereld, maar ze lijken steeds minder goed aan te voelen hoe ze met elkaar om moeten gaan. Bovendien laten ze zich door machines vanuit onwetendheid en gemakzucht steeds vaker ringeloren. Doorbreek de impasses die hierdoor ontstaan, zorg dat u zelf weet hoe uw intuïtie weer de boventoon kan voeren.’- benadering.nl