| Au bord de l’eau
S’asseoir tous deux au bord du flot qui passe, Ne pas sentir, tant que ce rêve dure, Et seuls, tout deux devant tout ce qui lasse, Sentir l’amour, devant tout ce qui passe, |
Aan het water
samen zitten aan de rivier die voorbij stroomt, zolang de droom duurt, de tijd en alleen, getweeën tegenover alles dat verveelt, de liefde, tegenover alles dat voorbij gaat, |
Gabriel Fauré (1845 – 1924), “Au bord de l’eau”, op. 8 no. 1 (1875), gedicht van R.F. Sully-Prudhommes ca. 1872.
Bluebells, scilla’s, sneeuwroem
O niet te wachten
op wat nog komt
maar in zijn oneindigheid
te putten uit
wat er is –
in de geheugenloze
dagen, gevuld
met blauwe plassen van
bloemen in de
valleien langs de paden
en het gedachteloze
volgen van
waar de voet
ons voert
Chiyono was bediende in een zen klooster. Ze leefde in de 13e eeuw. Chiyono beoefende maandenlang oprecht zazen nadat een non haar had gezegd dat stand er niet toe deed om de Boeddhaweg te begaan. Op een avond bij volle maan ging ze water uit de put halen. De bodem van haar oude emmer -bijeengehouden door bamboestroken, bezweek plotseling en de weerspiegeling van de maan verdween met het wegstromende water. Toen ze dit zag verkreeg Chiyono groot inzicht. Ze schreef over haar verlichting bovenstaand gedicht.
Dit is een vertaling van een fragment van Merle Kodo Boyd’s: ‘reflections on Chiyono’s No water, no moon’
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes.
Ik dans als een strandbal rond.
Ik kan oogverblindend zijn.
Wie naar mij kijkt denk mij te zien.
Wie naar mij kijkt die ziet zichzelf.
De eigen monsterlijk vervormde grimas.
Wie van mij wegrent jaagt zichzelf weg.
Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes.
De randen snijden in mijn eigen vlees.
Ik ben:
een glinsterende mozaïek
met weke rode voegen en
een hart van sneeuwwit.
Uit: Pritt.stift.lippe, Eva Cox, Uitgeverij Holland, Haarlem, 2004.
Avant-dernières pensées (1915) – I Idylle |1:08 II Aubade |2:45 III Méditation
“Wanneer het kapitalisme met zijn relatie tot werk leidt tot vervreemding en verveling in plaats van het leven te vieren, laten we ons dan bezighouden met werken en kunst als spontane activiteit. Laten we, net als kinderen en kunstenaars, zorgen voor een ruimte – en tijd – om na te gaan hoe we spel zouden kunnen laten leiden tot andere vormen van sociaal protest die plezier geeft en onderdeel van ons dagelijks leven wordt. Dus laten we samenkomen op zondag 23 april en laten we die dag ruimte en tijd maken om plezier te beleven aan kunst, de daad van protest, muziek en het samenzijn. Deze dag zal geheel in het teken van het anarchisme, en de kunst van Enrico Baj staan.
Deze dag zal bestaan uit Kunst – Muziek – Lezingen door Dick Gevers en Peter Storm – Rondleiding – Surrealistisch poëzie van Jan Bervoets – Documentaire – Workshop voor kinderen – Eten door actiekeuken Le Sabot. ” – vrije bond
Het Cobra Museum voor Moderne Kunst in Amstelveen toont een omvangrijke selectie uit het oeuvre van de Italiaanse kunstenaar Enrico Baj (1924-2003). Enrico Baj: Play as Protest () is tegelijkertijd een herintroductie in Nederland van het werk van deze eigenzinnige kunstenaar. De tentoonstelling laat zo’n honderd werken uit de jaren 50, 60 en 70 zien van de kunstenaar.
Zuiver van hart, trekken we, lerend de wereld door
En raken we in de ban van alles om ons heen
Je bent steeds ergens naar op zoek
maar het ontgaat je
Dat je dat wat je zoekt al bent.
[549]
Roemi
…
All night, the rain of compassion continued to fall,
while lightning flashed through my window
and a great storm arose,
as if Earth and Sky were in battle.
Finally in me the rain stopped, the clouds parted.
The moon returned,
shining peacefully, calming Earth and Sky.
Looking into the mirror of the moon, suddenly
I saw myself,
and I saw you smiling, Blessed One.
How strange!
The moon of freedom has returned to me,
everything I thought I had lost.
From that moment on,
and in each moment that followed,
I saw that nothing had gone.
There is nothing that should be restored.
Every flower, every stone, and every leaf recognize me.
Wherever I turn, I see you smiling
the smile of no-birth and no-death.
The smile I received while looking at the mirror of the moon.
I see you sitting there, solid as Mount Meru,
calm as my own breath,
sitting as though no raging fire storm ever occurred,
sitting in complete peace and freedom.
At last I have found you, Blessed One,
and I have found myself.
There I sit.
…
Thich Nhat Hanh
Myocho