Avant-dernières pensées (1915) –  I Idylle |1:08 II Aubade |2:45 III Méditation

Avant-dernières pensées – III Méditation Le Poète est enfermé dans sa vieille tour. Voici le vent. Le Poète médite, sans en avoir l’air. Tout à coup il a la chair de poule. Pourquoi? Voici le Diable! Non, pas Lui : c’est le vent, le vent du génie qui passe. Le Poète en a plein la tête, du vent! Il sourit malicieusement, tandis que son cœur pleure comme un saule. Mais le Génie est là! qui le regarde d’un mauvais œil : d’un œil de verre. Et le Poète devient tout humble et tout rouge. Il ne peut plus méditer: il a une indigestion! une terrible indigestion de mauvais vers blancs et de Désillusions amères!

Voorlaatste gedachten – III Meditatie De Dichter zit opgesloten in zijn oude toren. Daar is de wind. De Dichter mediteert ongemerkt. Plotseling krijgt hij kippenvel. Wat kan de oorzaak zijn? Daar is de duivel! Neen, hij is het niet; het is de wind, de wind van het genie die voorbijwaait. Het hoofd van de Dichter is vol van die wind! Hij glimlacht slim, terwijl zijn hart weent gelijk een wilg. Maar daar is de Genius, hij kijkt hem aan met een boos oog: een glazen oog.een glazen oog. En de Dichter wordt heel nederig en heel rood. Hij kan niet meer mediteren: Hij heeft een indigestie! een vreselijke indigestie van slechte rijmloze verzen en van bittere Ontgoochelingen!

Uit: Erik Satie Teksten, Ornella Volta, Querido, Amsterdam, 1976.