De golf realiseert zich dat hij niet slechts golf is, maar ook water. … Natuurlijk zal ik mijn traject gaan en natuurlijk zal ik in de branding uiteenspatten. Natuurlijk gaat er niets verloren, er is alleen maar water en de golf keert terug naar wat hij altijd al was: water. En er komt altijd weer een volgende golf.
… wat moet je doen? Heel eenvoudig: komen zitten en weten dat je niet weet, weten dat niet bent wie je denkt te zijn. Soms denken we dat we een grote sterke golf zijn, groter en belangrijker dan de anderen. Soms zien we onszelf als een klein, onbenullig golfje, een golfje van niets. Op ons kussen … zijn we niets van dat. Het vraagt moed en mededogen om niet langer iets te zijn.
Het gaat niet om de romantiek van ‘ik maak deel uit van een groter geheel’. Het gaat veel dieper. Zelfs ‘ik’ ben een golf, water, een samenspel van oorzaken en voorwaarden in die werkelijkheid als een enkele wezen. Het is de bereidheid water te zijn, de bereidheid golf te zijn en de bereidheid om in de branding uiteen te spatten. Het is bevrijdend en beangstigend tegelijk.